Mittwoch, 30. Januar 2013

Poezi nga Jusuf Zenunaj

 
MALLI TË PJEK
E DIELLI KURRË S'TË NXEH

Si fluturat pas shiut me krahët e plagosur
treteshim qiellit që kurrë s'e kisha parë,
ma avion iknim prapa diellit
burra, gra e fëmijë
si t'ishim të pagojë e pasy.
Zhurma gëlltiste vajet e fëmijëve,
të zbehura dukeshin fytyrat e të rinjeve
për fatin që na priste në rrugën e madhe
përt t'i dhënë jetë mërgatës qindvjeçare.
Atje ku dimër e verë malli të pjek,
dielli kurrë s'të nxeh
me djalë e nip i huaj je,
me vajzë e mbesê farë e zezë.
Ah, moj çupë e bukur e ti, o i bardhi çunak
qiriu i jetës suaj veç në Atdhe lëshon flakë,
drita e shshndritjes me rritjen tuaj
s'është as sa një shkëndijë nê dhe të huaj.
Mimoeën në Bruksel e pashë,
që shqip s'di të flasë.
Si ajo janë një klasë,
është një shkollë:
a thua edhe sa vjet
bëhen për një U N I V E R S I T E T ?!
 


 

 PO MË KËRKUAT

Papritur,
pa e ditur
mësova emrin tim të çoroditur!
Po më kërkuat në emër të vërtetë,
në dhe të huaj
s'më gjeni përjetë.
 
 
 

 KËNGA PAMBARIM

Është kêngë e vjetër sa kjo tokë,
herë lëshonte shtat si nuse në shtrëngatë,
herë rrudhej nê male sikur t'ishte plakë.
Fushë-varreve i shëronte plagët,
tek djepi prapë jehonte ditë e natë,
rrugën kurrë s'e ndali as në fishekzjarre,
fyellin pse e shoqëron dhembshêm në Veri.
Kjo këngë e vjetër me shumë melodi
për çdo gjeneratê ishte këngë e re,
më e dashura e më e zjarrta për Atdhe.
Kënga pa mbarim jeho me çiftelinë,
myku t'u bie pajeve sot në tokê,
dhëndurët t'i harrojnë
rrugët nëpër botë.
 
 
 

 NATA

Nata është pjellë e ëndrrave
dhembjet
si erën me breshërin i përpjek,
pritjeve shtatin ua rrit
si flutura krahët nektar i lëshon në dritë.

Nata gjithmonë s'është e zezë,
zemrat shgpeshherë flakê i ndez
dhe mbjell farën e gëzimit
pas tretjes së lules së kujtimit.
Nata me orë të gjata
lind shpresa,
rrit shtrëngata.

"Klithmë e këngë"(Tiranë, 1994)

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen